Ömer KARA

Sevgili Dostlar!

Farkında mısınız bilmem hep birlikte hızla evriliyoruz.

Öğretilen değerlerimiz, inançlarımız, geleneklerimiz, ahlakımız hızlı bir değişim yaşıyor…

Bu aralar Meydan Türkiye ailesi olarak eş-dost, tanıdık-tanımadık ziyaretlerimiz oluyor bol bol…

İstisnalar kaideyi bozmaz derler ama çoğunluğumuz evrilmeye kaptırmışız kendimizi.

Geçmişini bildiğimiz birçok insanın bakış açılarının nasıl değiştiğini görüyoruz sohbetlerde!

Tüm değerler maddileşmiş, tüm beklentiler mal-mülk telaşı oluvermiş!

İnancı kuvvetli dediğimiz insanların nasılda inanmadığını görüyoruz.

Garip bir girdaba doğru yuvarlanıyoruz...

Alem değişiyor, insan mı değişmeyecek deyip geçiyoruz gönül penceremizde ama insandaki değişim inanın alemden daha hızlı bu yüzyılda.

İnanç penceresinden baktığımızda, faiz kavramı artık yerini kaybetmiş, ortalıkta sersemce dolaşıyor!

Ahlak penceresinden baktığımızda, mal-mülk benim olsun da nasıl geleceği önemsiz fikri kanser hücresi hızında çoğalıyor.

Vatan/Millet sevdası, mal/mülk para sevdasına bir şelalenin hızında evrilmiş, evrilmeye devam ediyor.

Eskiden var olan değerlerin artık değersiz olduğu toplumlara dönüştük, dönüşüyoruz.

Evrilme hızımız, bizleri evrim teorisindeki ilk halemize dönüştürmesini arzu etmeyiz.

Geçmişten, geleceğe kandırıldığını gören insanlık, evrile evrile yeni bir rota arıyor adeta…

İnancın, milliyetin, cinsiyetin, kişisel tercihin önemsizleştiği alemde, insanlık için nasıl yeni bir rota oluşacak yaşayarak göreceğiz anlaşılan!

Ahlaksızın, ahlak dersi verdiği…

İnançsızın, inanmanın önemini anlattığı…

Hırsızın, dürüstlük önlüğü giyip eğitimci gibi eğitim verdiği günümüzde toplum olarak nasıl bir evrimden geçtiğimizi canlı canlı yaşıyoruz.

Cahilliğin okumakla geçmediğini, okumuş cahillerin ayakta uyuma hastalığına tutulmuş toplumları, üst aklın arzusu yönünde nasılda evirdiğine şahitlik ediyoruz.

Sonuç ne mi olacak?

Yüzyıllar kaybetmişiz öyle böyle diye diye…

Umarız ki, millet olarak, insanlık olarak çabuk uyanır ve kendimize geliriz.

Geçmiş ile geleceği buluştururuz!

Yoksa; sonumuz hüsran dememek için iki elimizle gözlerimizi kapatır, kulaklarımızı tıkarız.

Konuşma, sorgulama, akletme işini aklımız erdiği andan itibaren unutturulduğundan, ağzımızı kapatmasak bile bir işimize yaramaz! Konuşmaz, konuşamaz.

Ölü koyun gözü gibi bakan gözlerle, sonumuzu seyrederiz!

İlk oluşumun düğmesine basan, yaradılışı başlatan, her şeyi var eden (adına ne derseniz deyin; Sahibimiz, Rabbimiz, Allah’ımız, Tanrımız, İlahi Ruh) tarafından besin zincirinin en tepesine yerleştirilen insan,

Çıplak gelip çıplak gideceği bu alemde, kendi yazdığı, kendi çizdiği kaderiyle, icraatlarıyla hesap verecek vardığı evrende, diğer boyutta, ahir zamanda…

O alemde, o boyutta; öyle bizlere öğretildiği gibi birilerinin referansıyla adalette torpil olduğunu sanmıyorum, adam kayırmanın olacağını hiç düşünmüyorum.

İçinde bulunduğumuz alemi şimdilik bilemem ama gideceğimiz alemde, hesabını verebilenin mutlu olacağı yerde göreceğiz, tabir yerindeyse hanyayı da Konya’yı da.

Kalın sağlıcakla...